به گزارش ما آنلاین، در فیلیپین بیشتر رسانه‌ها، یعنی در حدود ۹۸ درصد، خصوصی هستند. البته، رسانه‌های دولتی هم وجود دارد که تعدادشان کم است. یک خبرگزاری رسمی در فیلیپین به صورت رسمی مشغول فعالیت است و مابقی، شرکت‌های خصوصی هستند که به دلیل آزادی بیان فعالیت‌های گسترده‌ای انجام می‌دهند.
نظارت بر رسانه‌ها بستگی به نوع رسانه دارد. برای نظارت بر رادیو کمیته ملی و برای سینما و تلویزیون سازمانی جداگانه وجود دارد که مسئول نظارت بر آن‌هاست. روزنامه‌ها هم سازمانی ویژه مانند اتحادیه دارند که مختص آن‌هاست و روزنامه‌ها همه عضو این اتحادیه هستند که به صورت غیردولتی فعالیت دارد. همچنین، دفتر ریاست‌جمهوری بر رسانه‌های دولتی فیلیپین نظارت دارد.
خبرنگاران ابتدا در این رشته شروع به تحصیل می‌کنند. رشته و دوره‌های رسانه برای مطبوعات و خبرنگاری وجود دارد و پس از فارغ‌التحصیلی افراد به دنبال کار می‌روند؛ یعنی برای شروع به کار چهار سال درس می‌خوانند. در ابتدای کار هم حقوق پایینی دریافت می‌کنند، اما پس از آن حقوق‌شان بیشتر می‌شود و شاید از رئیس‌جمهوری هم بیشتر درآمد داشته باشند. چرا که برخی از خبرنگاران و به ویژه گزارشگرهای تلویزیونی مورد علاقه مردم هستند.
میانگین حقوق یک خبرنگار هزار دلار برای روزنامه‌نگارهایی است که فقط برای یک روزنامه می‌نویسند. اگر در چند روزنامه کار کنند یا خبرنگار تلویزیون باشند، درآمد بیشتری دارند.
مطالعه متن کامل: ttp://www.magiran.com/magtoc.asp?mgID=6154&Number=73&Appendx=0
