شماره پایان سالِ ماهنامه مدیریت ارتباطات ویژه «دوستی» منتشر شد
همه نعمت فردوس…
دوستی یکی از معدود و شاید تنها رابطۀ خودگزین آدمی باشد که فارغ از جبر و نیروهای بیرونی برقرار میشود. در فرهنگ ما ایرانیان دوستی همیشه آمیخته با زندگی‌مان بوده و مایه شگفت در فرهنگی که «دوستی» در حوزۀ عمل، زندگی روزمره و تاریخش بسیار پررنگ است، در نظر و گفتار کمتر دربارۀ آن بحث شده باشد. نه گذشتگان و نه معاصران انگار فرصت نکردند که بیشتر دربارۀ دوستی بیندیشند و بنویسند. حتی در میان شعرای کلاسیک هم جز در آثاری سعدی شیرازی به‌ندرت می‌توان از دوستی، این کیمیای هستی، مطلبی یافت.
واکاوی مفهوم دوستی –تقریباً مثل تمام مفاهیم دیگر- از یونان باستان شروع شده است. ارسطو در اخلاق نیکوماخوس درباره دوستی می‌گوید: «آنجا که دوستی هست نیازی به عدالت نیست، ولی عادلان نیازمند دوستان‌اند و نزدِ مردمان عدالت‌پیشه، دوستی حقیقی‌ترین صورت عدالت است.» وقتی دوستی چنین نزد ارسطو مهم تلقی می‌شده عجیب است که در ادبیات و حکمت ما که ارسطو یکی از مهم‌ترین آبشخورهایشان است چنین مورد غفلت قرار گرفته است. البته که دیر نیست و می‌توان کوشید این خلاء را کم کرد.
ما پروندۀ ویژه شماره آخر سالِ ماهناهه مدیریت ارتباطات را به «دوستی» اختصاص دادیم. در این پرونده دوستی از منظرهای فلسفه، جامعه‌شناسی، روانپزشکی، تاریخ فلسفه، تفکر انتقادی، روانشناسی، سیاست و…. مورد مداقه قرار گرفته است و نویسندگانی چون؛ عبدالحسین آذرنگ، موسی اکرمی، کاوه بهبهانی، میلاد نوری، دکتر بابک زمانی، تورج صابری‌وند، دکتر علی فیروزآبادی و… برایمان از لایه‌های دوستی گفته‌اند. همچنین ترجمه‌هایی هم از سیسرو و دوروتی روو دربارۀ این پدیده داریم.
موسیقی از آلبومِ «به تماشای آب‌های سپید» اثر «حسین علیزاده»
