این کتاب به بازخوانی یکی از حساسترین و پرالتهابترین مقاطع تاریخ معاصر ایران میپردازد؛ مقطعی که از حادثه سقوط بالگرد رئیسجمهور وقت، سیدابراهیم رئیسی، آغاز شده و تا تحلیف رئیسجمهور جدید ادامه یافته است.
نویسنده در این اثر، با رویکردی مستند و روایتی نزدیک، وقایع، تصمیمها، نگرانیها و ناگفتههای این ۷۲ روز سرنوشتساز را از منظر یک شاهد میانی در دل دولت روایت کرده است.
مراسم با حضور جمعی از استادان، مدیران و علاقهمندان حوزه ارتباطات برگزار شد.
اسماعیل رمضانی، نویسنده کتاب «۷۲ روز»، در این مراسم با اشاره به تلاش خود برای کاملبودن روایت کتاب، دوره ۷۲ روزه از سقوط بالگرد رئیسجمهور وقت تا زمان تحلیف جانشین او را در جمهوری اسلامی ایران، از نظر تاریخی کمنظیر توصیف کرد و افزود: تلاش کردم همه آنچه در این مقطع رخ داده است را ثبت کنم و تنها برخی موارد محدود که به دلیل ملاحظات محرمانه امکان انتشار نداشت، کنار گذاشته شد؛ مواردی که تأثیر تعیینکنندهای در کلیت روایت کتاب نداشتند.
وی با اشاره به کمبود روایتهای تاریخی از وقایع مهم پس از انقلاب اسلامی گفت: نمونهای که میتوان آن را با این مقطع مقایسه کرد، دورهای است که شهیدان محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر به شهادت رسیدند و اداره دولت با شرایطی مشابه روبهرو شد؛ اما متأسفانه هیچ مستندنگاری دقیقی از اینکه پس از شهادت رئیسجمهور و نخستوزیر، کشور چگونه اداره شد و چگونه از آن دوران پرالتهاب عبور کرد، وجود ندارد.
رمضانی افزود: همین خلأ مستندات، یکی از انگیزههای اصلی من برای نگارش این کتاب بود. با توجه به مسئولیتم در دفتر معاون اول رئیسجمهور وقت، محمد مخبر، تصمیم گرفتم هر آنچه در این بازه زمانی رخ میدهد را بهصورت مستند وقایعنگاری کنم تا علاوه بر ثبت در تاریخ، امکان بهرهمندی از این تجربیات برای شرایط مشابه احتمالی در آینده نیز فراهم شود.
وی تأکید کرد: تمام تلاش من این بوده است که در روایت رویدادها، قضاوت و جهتگیری شخصی بهعنوان نویسنده نداشته باشم. با این حال، طبیعی است که برخی با این وقایعنگاری مخالف باشند؛ بهویژه کسانی که در آن مقطع در عرصه انتخابات حضور فعال داشتند و طبیعتاً تمایلی ندارند روایت شکستشان در این جدال سیاسی با چنین دقتی ثبت شود.
نویسنده کتاب «۷۲ روز» با اشاره به لزوم مستندسازی خاطرات و تجربیات مسئولان سیاسی گفت: در میان شخصیتهای اصلی اجرایی و سیاسی، به دلایل مختلف، بهجز آیتالله هاشمی رفسنجانی و در سالهای اخیر اسحاق جهانگیری، کمتر کسی اقدام به انتشار خاطرات و تجربیات خود کرده است؛ موضوعی که بیش از هر چیز نیازمند یک اراده جدی و اساسی است.
علیرضا خامسیان: خاطرهنویسی مسئولان چراغ راه آینده است
علیرضا خامسیان، معاون ارتباطات و اطلاعرسانی دفتر معاون اول رئیسجمهور، با اشاره به اهمیت خاطرهنویسی مسئولان گفت:
«مستندسازی آنچه در دورههای مختلف رخ داده، میتواند چراغ راه برای آیندگان باشد. همه آنچه اتفاق میافتد باید دقیق، مستند و بدون سوگیری ثبت شود. امیدوارم کتاب «۷۲ روز»، که توسط جناب آقای اسماعیل رمضانی نوشته شده، همین رویکرد را دنبال کند.»
وی افزود: «مطلع هستم بسیاری از مسئولان خاطرات دوران مدیریت خود را نوشتهاند، اما به دلایل عمدتاً سیاسی از انتشار آن خودداری میکنند؛ در حالی که این اقدام میتواند به مدیران حاضر و آینده در انتقال تجربهها و جلوگیری از هزینههای ناشی از آزمون و خطا کمک کند.»
معاون ارتباطات و اطلاعرسانی دفتر معاون اول رئیسجمهور با تقدیر از اسماعیل رمضانی به دلیل نگارش این کتاب که به نوعی روایتی از تاریخ بدون سوگیری است، خاطرنشان کرد:
«بیتردید آقای رمضانی در مسیر تدوین و نگارش این کتاب، که بخش مهمی از تاریخ معاصر کشور را روایت میکند، با فشار ذینفعانی مواجه بوده که تمایلی به روایت دقیق و شفاف حقایق برای افکار عمومی ندارند؛ اما با پشتکار و همت نویسنده و تلاش ستودنی ناشر محترم، این اثر به بازار عرضه شد و قطعاً آثار و نتایج آن در آینده نمایان خواهد شد.»
خامسیان در پایان اظهار امیدواری کرد: «این کتاب توسط منتقدان، تاریخنگاران و روایتگران مطالعه شده و مورد نقد و بررسی قرار گیرد.»
امیرعباس تقیپور: «۷۲ روز» پنجمین کتاب از ژانر مرگ چهرههای مشهور است
امیرعباس تقیپور، رئیس شورای سیاستگذاری انتشارات سیمای شرق نیز در مراسم رونمایی از کتاب «۷۲ روز» گفت:
«از زمان درگذشت مرتضی پاشایی تاکنون، با اسماعیل رمضانی برای روایت و انتشار آثار مرتبط با چهل روز پس از مرگ چهرههای مشهور همکاری مستمر داشتهایم. در این مسیر، انتشار آثاری چون چهل روز پس از هاشمی رفسنجانی، چهل روز پس از حاج قاسم، بررسی پرونده درمانی عباس کیارستمی و اکنون رونمایی از کتاب ۷۲ روز بهعنوان اثری تاریخی در ایران را شاهد بودهایم.»
وی در پایان ضمن قدردانی از عوامل تولید این اثر افزود:
«از تمامی کسانی که زمینه انتشار این کتاب را فراهم کردند، صمیمانه تشکر میکنم.»
