به گزارش ما آنلاین، نازنین افتخار، روزنامه‌نگار در مطلبی با عنوان «کجدار و مریز» در شماره ۱۵۷ ماهنامه «مدیریت ارتباطات» نگاهی به معماری اینترنت در ایران؛ ساختار، سیاستگذاران، محدودیتها و مسئولان آن کرده است.
در بخشی از این متن چنین می‌خوانیم:
◾️ این‌روزها برای ما دیگر عادی شده که با زدن یک دکمه روی گوشی‌هایمان به اینترنت متصل شویم و گشت زدن در دنیای بی‌نهایت وب و فضای مجازی را به‌طور روزانه تجربه کنیم. بدون اینکه بدانیم این فناوری زیرساختی چه‌طور به دست ما می‌رسد.
◾️ دسترسی به اینترنت که امروز برای ما مثل تنفس بدیهی شده، پایش از مسیر پیچیده‌ای به خانه‌هایمان باز شده‌است. اینترنت که در سال ۱۹۶۹ فقط یک پروژهٔ فنی-نظامی از سوی «سازمان پروژهش‌های تحقیقاتی پیشرفته» مشهور به ARPA بود، با ایجاد یک شبکه بین‌رایانه‌ای توانست پایه‌های اینترنتی که امروز ما می‌شناسیم را بنا نهد.
◾️ طولی نکشید که با پیشرفت این پروژه، استانداردها و نیازها برای اتصال شبکه‌های متعدد به یکدیگر توسعه یافت. به این ترتیب در حدفاصل سال‌های ابتدایی دهه 80 میلادی، تأمین هزینه و سرمایه برای اینترنت از ارتش آمریکا به سازمان ملی علوم (NSF) منتقل شد.
◾️ در اوایل دهه 90 میلادی، دولت کلینتون کنترل ستون فقرات اینترنت را به بخش خصوصی واگذار کرد تا دیگر هیچکس مالک اینترنت نباشد.
◾️ این سرگذشت شبکه غیرمتمرکز اینترنت متشکل از شبکه‌های کوچکتر هزاران شرکت، دانشگاه، دولت و نهاد دیگر است. شبکه‌هایی که هرکدام خودشان شبکه اینترنت را اداره می‌کنند و بر اساس معاهدات ارتباط اختیاری با یکدیگر به تبادل می‌پردازند.
شماره ۱۵۷ ماهنامه «مدیریت ارتباطات» را می‌توانید از دی‌جی‌کالا سفارش دهید.
