در فضای رسانه‌ای معاصر، که شاهد سیطره‌ی پیام‌های هیجان‌محور هستیم، نظریه “تبخیر هیجانی در روابط عمومی” چارچوبی تحلیلی ارائه می‌دهد که بر ماهیت گذرا و سطحی برخی ارتباطات تأکید دارد. این نظریه، با فراتر رفتن از صرفِ جذابیت لحظه‌ای، پیشنهاد می‌کند به “اقلیم ماندگاری” پیام در ذهن مخاطب توجه کنیم. اثربخشی واقعی یک پیام، در تداوم حضور آن در ذهن مخاطب است.
به‌عنوان طراح این نظریه، معتقدم برای تاثیرگذاری و ماندگاری پیام، باید ارتباطات شخصی‌سازی شده و عمیق‌تری با هر فرد برقرار کرد. هر فرد یک دنیاست! این دیدگاه، تغییر پارادایم مهمی در نحوه نگرش به مخاطب و ارائه پیام ایجاد می‌کند.
این یادداشت به تشریح ریشه‌ها، مبانی، نظام ارزش‌ها، پیوند با مفاهیم قرآنی و مهارتی، جایگاه این نظریه در تحلیل پیام، روش‌شناسی روابط عمومی، مقایسه علمی آن با سایر نظریات روابط عمومی در طول تاریخ، و همچنین پیشنهادات کاربردی آن می‌پردازد.
بهزاد تیمورپور، صاحب نظریه تبخیر هیجانی
