وفادار به وطن، مبارز برای توسعه

نگارش متن برای بزرگداشت دکتر هادی خانیکی یک سهلِ ممتنع است؛ این شخصیت زلال و پاک‌فطرت آن قدر خصایل نیکو دارد که کافیست قلم به دست بگیرید؛ باران توصیف و خاطره است که بر ذهن می‌بارد. اما پیچیده است چون هر خصلت نیک را مختصِ خودش خلق کرده است، بنابراین دقیق نوشتن از او سختی خودش را دارد. اگر بخواهیم از صداقت بگوییم هادی خانیکی به‌گونه‌ای خاص صادق است؛ اگر قصد توصیف فرهیختگی‌اش داشته باشیم به طرز عجیبی، خردمندی و دانایی را تلفیق کرده است. او همین اواخر، امید را معنایی دوباره بخشید؛ آن‌جا که سرطان را شکست داد. و در هیمنه‌ی جدال با بیماری، دوستداران و دنبال‌کنندگانش را فراموش نکرد. آن چنان هنرمندانه از بطن جدال با سرطان، مباحث ارتباطی و اجتماعی را بیرون می‌کشید که فراموش می‌کردیم ما باید به دکتر خانیکی امید بدهیم برای غلبه بر بیماری. منتظر بودیم تا یادداشتش منتشر شود که امیدوار شویم او امیدوار است و خوشبختانه این بار نیز او به ما آموخت: «امید باور به این است که همه‌چیز در نقطه پایان نیست» و قدرت اراده و ایمان، می‌تواند حتی در برابر سرطان هم پیروزی به ارمغان بیاورد.
از سال ۶۹ و آغاز تحصیل در کارشناسی ارشد ارتباطات، آشنایی و دوستی‌ام با دکتر خانیکی شکل گرفته است و به لطف پروردگار و یمن خوش‌اقبالی‌ام این دوستی در دوره دکتری بیشتر شد و تاکنون تداوم دارد. سال‌ها در مرتبه‌های شغلی بالایی بود اما در همان ایام در دانشگاه یک همکلاسی متواضع و صمیمی بود. از مباحثه‌اش با استادان بنام همچون مرحوم دکتر معتمدنژاد، دکتر بدیعی و دکتر دبیری مقدم و… حظ می‌بردیم و طالب حضورش در مجامع و محافل علمی و دوستانه بودیم. بعدها هم به کرات از دانشجویانش شنیده‌ام که استاد خانیکی حامی و هدایتگر بی‌نظیری در مسیر تحصیلی‌شان بوده است که جز این هم نمی‌توانست باشد چون ذات دکتر خانیکی از جنس مهر و یاری است.
او در مسیر زندگی‌اش با اقسام مختلفی از چالش‌ها مواجه شده و بارها دیده‌ام که با درایت و سختکوشیِ منحصربه‌فردی چالش‌ها را به فرصت تبدیل کرده است. فصل‌نامه رسانه را در بزنگاهی از یک موقعیت خطیر، تاسیس کرد تا نه تنها هرگز حذف رشته علوم ارتباطات به مخیله‌ای خطور نکند بلکه تولیدات علمی این رشته و انتشار در فصل‌نامه، قوام و دوام آن را نیز تضمین کند. و بعدها با انتشار مقالات و کتاب های متعدد مرجع دانشجویان جوان شد و همچنان هم این سعی و پشتکار ادامه دارد.
دکتر خانیکی همواره به پیشبرد اهداف توسعه‌ای و اجتماعی کشور متعهد بوده است و در همین مسیر سالیان متمادی است که با دانش و تخصص خود در زمینه‌ی ارتباطات، به ایجاد فضایی برای انتقال دیدگاه‌ها و ایده‌های نوین برای توسعه‌ی جامعه کمک کرده و به عنوان یک پژوهشگر و دانشمند در زمینه‌ی ارتباطات اجتماعی، تحلیل‌های عمیقی از وضعیت جامعه و نقاط ضعف و قوت آن ارائه کرده است. فقط کافیست پیشنهادات موثر و عملی او برای بهبود فرآیندهای ارتباطی در جامعه را به دقت بازخوانی کرد و در برنامه‌ریزی‌ها و سیاستگذاری‌ها مدنظر قرار داد تا به نتیجه‌ای شیرین از جنس توسعه‌ی پایدار، موزون و متوازن دست یافت.
زندگی، آثار، سخنرانی‌ها و تلاش‌های دکتر هادی خانیکی نشانگر یک دغدغه مهم در ذهن و جان اوست؛ او دغدغه‌ی ایران دارد. او همواره با ایده‌ها و راهکارهای خلاقانه خود، به ارتقای وضعیت ایران از هر منظری می‌اندیشد. هادی خانیکی چه در مقام معاون وزیر و چه در کسوت مشاور و استاد دانشگاه هماره برای ایران تپیده و در هر جایگاهی که بوده مساعی خود را برای اعتلای وطن به خرج داده است.
هادی خانیکی عالم، پژوهشگر و یک قهرمان است اما قاطعانه مینویسم که علم و دانش و توانمندی‌اش را در هر لحظه از عمر پربرکتش در راه توسعه ایران به کار گرفته و اگر بخواهیم ادای دین به وجود ارزشمندش کنیم باید در هر جایگاهی که هستیم برای ایران آباد و پیشرفته گام برداریم.
به زعم من دکتر هادی خانیکی را باید ارج نهاد چون با بینش عمیقی که دارد چراغ راه بوده و هست؛ نستوه و باانگیزه؛ فروتن و مهربان؛ خلاق و پیشرو؛ صبور و دلسوز؛ روشنفکر و متعهد؛ سخاوتمند و امیدبخش؛ و از همه مهمتر نماد وطن دوستی. او را ارج می‌نهیم تا بداند بر تلاش‌های بی‌وقفه‌اش برای ایران عزیز واقفیم و قدر می‌دانیم. او را ارج می‌نهیم تا بداند مسیر مقدس و باشکوه او رهروان زیادی دارد و باید تا همیشه، چاووش و الگوی این راه بماند. ان‌شاءالله.