فرصت ایجادشده در پی این اتفاق، از نظر من نشان‌دادن زاویۀ نگاهی جدید به جامعه است؛ اینکه این‌گونه هم می‌توان کابینه تشکیل داد و وزیر انتخاب کرد. در واقع حتی اگر این سازوکار به هر علتی ناکارآمد باشد و خروجی آن مطلوب نباشد، اما به‌هرحال اقدام جدیدی است.
نفس این شورا پایه‌ای می‌گذارد و پی‌ای می‌ریزد که بر اساس آن جامعه می‌تواند خواستار نظارت بر فرآیند تصمیم‌گیری و انتخاب وزرای رؤسای جمهور بعدی هم باشد. این تغییر در فرهنگ سیاسی موجب می‌شود جامعه دریابد با پایان انتخابات کار به پایان نمی‌رسد و باید در عرصه بماند و تحولات را رصد کند.
می‌توان فارغ از خروجی آن، به چشم تمرینی نگاهش کرد که به مدد آزمون‌وخطا و رفع نواقص موجب ایجاد فرصت برای انجام کاری جمعی می‌شود. کاری که فعالان و نخبگان سیاسی و مدنی‌مان آخرین‌بار در انتخابات سال ۱۳۹۶ انجامش دادند.
متن کامل این گفت‌وگو به زودی در ماهنامه مدیریت ارتباطات منتشر خواهد شد.
