به گزارش ما آنلاین، این بخش نوشتاری ماجراست. قطعا وقتی کار به یک اجرای نمایشی میرسد –که لاجرم نام #کمدی به آن اطلاق میشود نه طنز- میتوان از ابزار نمایشی برای خلق لحظههای شاد و خندهآور استفاده کرد. اما شادی و #خنده با #تمسخر و مضحکه، تقاوتهای فاحشی دارد. اهل مطایبه در تاریخ این سرزمین بسیار سعی کردند و خون دل خوردند تا نشان بدهند طنز، مسخرگی نیست. انتقاد پردهدری نیست. #شوخی و #فکاهه قرار است باعث انبساط درونی شود نه مفری برای کینهورزی. آنچه امروز به نام طنز و به قصد #انتقاد و نشان دادن اشتباهات و مشکلات طرف مقابل –هر که و هر چه میخواهد باشد- پخش میشود حتی در دایره فکاهه هم جا نمیگیرد. یادمان باشد حتی دلقکهای سیرکهای سیار هم برای خنداندن تماشاچیان با خودشان شوخی میکنند و حتی سیاه نمایشهای روحوضی سنتی ما هم وقتی ارباب را دست میاندازند به ما حس شیرینی و همدلی میدهند نه تحقیر و پوزه به خاک مالیدن. حالا چه شده است که ما برای خنداندن مردم به جایی رسیدهایم که پا را از دایره انسانی و اخلاقی فراتر میگذاریم و فکر میکنیم که با تمسخر عیوب دیگران، قدم در راه اصلاح جامعه گذاشتهایم؟
خانمها و آقایان، طنز یک روش بیان است؛ روشی که به شعور #مخاطب احترام میگذارد، زشت و زیبا را کنار هم نشان میدهد و اجازه میدهد که مخاطب حقیقت را درک کند.
طنز، روش بیانی است که به شعور مخاطب احترام می گذارد
طنزنویسی و طنازی کار دشوار و شریفی است. طنزنویس سعی میکند با آنچه که میخواهد از آن انتقاد کند، فاصله بگیرد، خشم و ناراحتی و احساساتش را در نوشتهاش دخالت ندهد، منصف باشد و با رندی، دو روی سکه را به خواننده نشان دهد تا خودش بتواند قضاوت کند.
لینک کوتاه : https://cmmagazine.ir/?p=3066
- منبع : ماهنامه مدیریت ارتباطات، شماره۲۸