به گزارش ما آنلاین، احمد میرعابدینی، پژوهشگر و مدرس ارتباطات به «آرمان‌ملی» می گوید: «این قضیه در فضای مطبوعاتی و رسانه‌ای سابقه‌دارد و همیشه رعایت شده و رعایت خواهد شد. منع انتشار تصاویر مستهجن، خشن، ناراحت كننده و صور قبیحه از قدیم مرسوم بوده است و یك روزنامه مسئول چنین تصاویری را منتشر نمی كند این كار آسیب جدی در پی دارد از نظر حقوقی هم لازم است قانونگذاران به این مساله توجه كنند. اما كشمكش و چالشی الان به‌وجود آمده كه مرز و حدود این محدودیت كجاست؟ مساله اینجاست كه از این پس، اطلاعات خوب دیده نشود این شاخك‌های اجتماعی كه روزنامه‌نگارانند و حسگرهای عمومی هستند ندیده گرفته شوند و این كار سوق دادن روزنامه‌نگاری به سمت روابط عمومی محض و یك سویه است و ترسی وجود دارد كه این روند باعث برداشت‌های گروهی و شخصی شود و صلاح جامعه نادیده گرفته شود در حالی كه ما به اطلاع‌رسانی همگانی نیاز داریم. پیگیری ریشه‌های پدید آمدن این مسائل تلخ و پیامدهایش، برای روزنامه‌نگاران ضروری است اما اصل قضیه این است كه از انتشار خبر حادثه برای تصمیم گیری درست و اقدامات پیشگیرانه در تمام زمینه‌ها استفاده شود. او در خصوص تعیین مرزهای محدودیت برای منع تصاویر خشونت بار در مطبوعات می گوید: تمام رسانه‌های دنیا سه نوع نظارت می‌شوند یا از طرف صنف یا از طرف دولت و یا تركیبی از این دو كه به تناسب كشورها نظارت‌ها فرق دارد ولازم است این حد و مرزها در كشور ما با نظارت ارگان‌های مختلف، رسانه‌ها و حقوقدانان مستقل و روزنامه‌نگاران مستقل كه آموزش دیده و سوگند اخلاقی خوردند و نمایندگان برخی دستگاه‌ها و سازمان‌ها تعیین شوند و آزادی مسئولانه را هم در نظر بگیرند.
عكسی كه تایمز منتشر كرد
در اغلب كشورهای جهان نظارت شدیدی بر روی انتشار عكس‌ها و تصاویر خشن و دلخراش صورت می گیرد. در روزهای ابتدایی حمله خمپاره‌ای به غیرنظامیان اوكراین عكس غیرقابل انتشاری در صفحه اول روزنامه تایمز منتشر شد كه چالش‌های رسانه‌ای بین روزنامه‌نگاران آمریكایی ایجاد كرد؛ تصویری دردناك از یك مادر و دو فرزند كه قربانی این بمباران بودند. روزنامه واشنگتن پست در گزارشی نوشت: اتاق‌های خبر برای دهه‌ها هنگام نمایش چنین تصاویری محتاطانه عمل می‌كردند و سودی که روزنامه‌‌ها از شرح وحشت می بردند را در مقابل ناراحتی‌هایی که ممکن است برای خوانندگان و خانواده‌های قربانیان ایجاد می‌کرد می‌سنجیدند. «بحث گسترده‌ای» درباره نحوه نمایش این تصاویر و هشدار دادن به خوانندگان مبنی بر مواجهه با مطالب و تصاویر ناراحت‌کننده وجود دارد. در پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی، مردم ممکن است ناخواسته تصاویر را ببینند، اما وب‌سایت تایمز یا تایمز به صورت چاپی، جایی است که خوانندگان معمولاً دنبال جست‌وجوی اخبار به شكل حرفه ای هستند. اگرچه مردم آزادند آنچه را که در اطــراف خود می‌بینند به اشتراک بگذارند اما اتاق‌های خبر در مورد آنچه برای دیدن جهان منتشــر می‌شود، مشورت‌های اخلاقی و حرفه‌ای دارند.
انتشار این عكس جرم نیست
«کامبیز نوروزی»، متخصص حقوق رسانه معتقد است عکس منتشر شده در روزنامه هم‌میهن فاقد بحث مجرمانه است و نمی‌توان آن را به عنوان یک مطلب مجرمانه تلقی کرد. او به ایرنا می‌گوید: «با این عکس جرمی اتفاق نیفتاده است اما می‌توان چنین عکسی را از زوایای دیگری تحلیل کرد. باید در نظر داشت که در کار روزنامه‌نگاری سرعت امری درجه اول محسوب می‌شود؛ یعنی یک روزنامه چیزی حدود دو تا سه ساعت فرصت دارد که صفحات اصلی خود را ببندد و این سرعت موجب بعضی از خطاهای ساده هم می‌شود. به عقیده نوروزی باید دید آن تصویر خشونت بار و ناراحت كننده تاثیر مثبت روی مخاطب می‌گذارد و ایجاد اثر بخشی می كند و یا فقط اندوه سنگین دردناكی بر مخاطب تحمیل می كند. در چنین مواردی باید از انتشار چنین تصاویری خودداری کرد. »
نقش آموزشی رسانه‌ها
چند سالی است كه شبكه‌های اجتماعی عرصه تاخت و تاز تصاویر دلخراش شده‌اند اما نگاه بلاگرها و یا شهروند- خبرنگاران در انتشار اخبار و تصاویر، با نگاه خبرنگاران حرفه‌ای متفاوت است. میرعابدینی به نقش آموزشی رسانه‌ها اشاره می كند و می‌گوید: رسانه‌ها نقش آموزشی دارند و باید سواد اجتماعی سواد رسانه و سواد ارتباطات اجتماعی مردم را بالا ببرند. ترس این است كه من مخاطب آگاهی نداشته باشم و ناآگاهانه ببینم. باید اطلاع‌رسانی كنیم كه دیدن این تصاویر خوب نیست و مخاطبان تصویر و خبر جعلی و منابع خبری بی اعتبار را بشناسند. اینها سازوكارهایی است كه می توانیم رسانه های جعلی را مهار كنیم؛ یك نظام خود تنظیمی است كه كمك می‌كند ما بتوانیم اطلاع‌رسانی شایسته و مناسب انجام دهیم.
انتهای پیام
