به گزارش ما آنلاین، اجازه بدهید بدون رودربایستیهای معمول و مرسوم جامعۀ علمی ارتباطات در ایران، همین اول کار حرف آخر را بزنم. در این سالها روزنامهنگارانی مانند من، دانشجویان و، با عرض پوزش، استادان بزرگوار بنا را بر تنبلی گذاشتهاند و کاری نکردن.
به همین دلیل سؤالهای بیپاسخ فراوانی وجود دارد که جامعۀ علمی با روش علمی به سراغ آنها نرفته است. وقتی از جامعۀ علمی حرف میزنم، طبیعی است که نظر به مجموع فعالیتها دارم، وگرنه در این سالها تکوتوک فعالیتهای جدی انجام شده که نمیتوان از کنار آنها بهآسانی گذشت. آن چیزی که این میان اهمیت دارد این است که این تنبلی بهزودی کار دست همۀ ما خواهد داد؛ چون کم کار کردهایم و دانش کمی تولید کردهایم و در آیندهای نزدیک روندها ما را با خودشان خواهند برد. امروز فضای رسانهای ایران بهشدت واکنشی شده است و کمتر زمانی پیش میآید که فضای رسانهای حرفهای ایران منشأ تأثیر و جریانسازی باشد. امروز، به کمک ابزارهای نوین ارتباطی، کسانی توانستهاند تأثیرگذار باشند که ظرفیتهای رسانه را نمیشناسند؛ اخلاق رسانهای برایشان اهمیتی ندارد؛ مسئولیت اجتماعی ندارند و صرفاً به دنبال کلیک بیشتر و بیشتر و بیشتر هستند. برخی به این افراد میگویند اینفلوئنسر. تجارت کلیک هم این روزها در ایران، مانند سایر کشورهای جهان، به تجارت جذابی تبدیل شده است و کسبوکارهای مختلفی در ایران رشد کردهاند که تخصصشان هدایت کلیکهای مردم در فضای مجازی است. رسانههای رسمی، از صداوسیما گرفته تا روزنامهها و نشریههای چاپی، هم سراسیمه به دوروبرشان نگاه میکنند و تصویری از آینده ندارند.
آیا فضای مجازی قانونپذیر است؟
جایی که سکوت فریاد میزند!
لینک کوتاه : https://cmmagazine.ir/?p=3363