به گزارش ما آنلاین، کشورهای در حال گذار غیرنفتی پول مفت ندارند که بعضی شاخصهای در حال گذار بودن را با پول نفت ارتقاء دهند. ما به دلیل اینکه یک کشور در حال گذار نفتی هستیم، سریعاً فرستنده تلویزیونی راه انداختیم. وقتی هنوز کشور هند حتی یک فرستنده تلویزیونی نداشت -الان بیش از ۲۰۰ فرستنده متنوع تلویزیونی که اکثرشان سراسری است دارد- ما اولین فرستنده را به کار انداختیم. وقتی شما در سال ۱۳۳۷ فرستنده تلویزیونیتان به کار افتاد، در بسیاری از کشورهای آسیایی هنوز فرستنده تلویزیونی وجود نداشت؛ پول نفت بود که اجازه میداد این کار را انجام بدهیم. یا وقتی شما تلویزیون ۶۲۵ خطی رنگی در سال ۱۳۵۵ در ایران داشتید، بسیاری از کشورهای آسیایی تلویزیون رنگی نداشتند. با پول نفت میتوانستید تلویزیون رنگی بخرید و ارزان هم بفروشید
در کشورهای درحال گذار غیرنفتی این اتفاق نمیتواند بیافتد.
وقتی ما یک کشور در حال گذار هستیم ارتباطهایمان هم جنسش در حال گذاری میشود، یعنی خصلتهای آن را میگیرد. سه #روزنامه #پرتیراژش عملاً به پول نفت و به حکومت وابسته است. روزنامههای دیگر متولد می شوند، مدتی برای بقا تلاش می کنند و وقتی وارد شرایط بد اقتصادی می شوند، می میرند.
این وضعیت را در خلال یک مقاله که در سال ۱۹۸۷ به کنفرانسی در هامبورگ بردم به دست آوردم. سؤال اصلی من این بود که در ۱۵۰ سال عمر مطبوعات در ایران، هر کدام از آنها چقدر عمر کردهاند؟
من و آقای #سعید_محمد_جعفری روی مطبوعات تخصصی کار کردیم نه مطبوعات عمومی، یعنی نشریاتی که کمتر ممکن بود #توقیف و لغو امتیاز سبب مرگ آنها شده باشد.
محاسبه را از #فلاحت_مظفری شروع کردیم که اولین نشریه تخصصی ایران و مربوط به دوره #مظفر_الدین_شاه_قاجار بود. نتیجه محاسبه ۱۵۰ ساله منتهی به آن شد که گفتیم در کشورهای در حال توسعه و در حال گذار با پدیدهای مواجه هستیم که میتوان آن را «#مرگ_زودرس_مطبوعات»
نامید، درست مثل این که در آفریقا بچهها در اثر سوءتغذیه، مرگ زودرس دارند. میدانید که وقتی نشریهای میمیرد، عملاً تجربهاش را نیز با خود میبرد.
حالا مرگ زودرس مطبوعات را در کنار عمر جاودان رسانه دولتی مثل رادیو و تلویزیون بگذارید که آن وقت ملغمهای می سازد که بیانگر بخشی از حال و روز ارتباطی ما می شود.
بخشی از گفتوگوی اختصاصی ماهنامه مدیریت ارتباطات با پروفسور مهدی محسنیان راد