به گزارش ما آنلاین، محسن محمودی در مطلبی ترجمه و تلخیص‌شده در شماره ۱۵۴ ماهنامه «مدیریت ارتباطات» با موضوع امید و ناامیدی نوشته بود در مطلب حاضر، فرهنگ کوچکی در مورد امید تدارک دیده است تا ببینیم که امید دقیقاً چیست و از چشم‌اندازهای مختلف چه تلقی نسبت به آن وجود دارد. در بخشی از این مطلب با عنوان «از لنگر تا کارما» چنین آمده بود:
◾️امید یکی از مفاهیم کلیدی در اکثر ادیان بزرگ جهان است. در بیشتر ادیان، امید با رستگاری پیوند یافته است. به عبارت دیگر، داشتن امید به‌خودی‌خود نوعی فضیلت محسوب می‌شود که سرانجام می‌تواند انسان را به رستگاری و به بهشت رهنمون شود. بسته به مذهب، امید می‌تواند به‌عنوان پیش‌نیاز و یا محصول جانبی بلوغ معنوی در نظر گرفته شود.
◾️در دایره‌المعارف یهودیت، واژه‌های «تیحوا» و «سبر» به معنای امید آمده و لغات «میخوه» و «کیسله» با «اعتماد» در پیوند هستند و «توهلت» به معنای «انتظار» است. امید یکی از فضایل سه‌گانه در مسیحیت در کنار ایمان و عشق است. امید در کتاب مقدس به معنای «انتظار قوی و مطمئن» نسبت به پاداش آینده است. در اصطلاح امروزی، امید شبیه اعتماد و انتظار مطمئن است.
◾️در ادبیات تاریخی هندوئیسم، واژه‌های پراتیدی یا آپکش به معنای امید هستند. در فلسفۀ ودایی، کارما با قربانی‌های آیینی (یاجنا) و امید و موفقیت با انجام صحیح این آیین‌ها مرتبط بود. در کتاب ویشنو اسمریتی، تصویر امید، اخلاق و کار به مثابۀ مردی بافضیلت نشان داده می‌شود که بر ارابه‌ای سوار است که توسط ذهن امیدوار او به سوی خواسته‌های مورد نظرش هدایت می‌شود و با خطاهایی نظیر خشم، حرص و آز و رذیلت‌های دیگر منحرف نمی‌شود.
◾️امید در ساختار باورها و انگیزه‌ها یک مفهوم کارمایی بلندمدت است. در باور هندوها، اعمال عواقبی دارد و در حالی که تلاش و کار فرد ممکن است در کوتاه‌‌مدت ثمر بدهد یا ندهد، اما به‌هرحال در خدمت خیر قرار دارد؛ دیر یا زود سعادت و موکشا در انتظار باورمندان و مؤمنان واقعی است.
برای مطالعه ادامه این متن می‌توانید نسخه چاپی ماهنامه «مدیریت ارتباطات» را از دیجی‌کالا و نسخه دیجیتال آن را از مگیران و طاقچه تهیه کنید. برای تهیه اشتراک با ۸۸۳۵۶۰۷۶ تماس بگیرید.
